NAJSTARSZE DZIEJE MIASTA

O początkach Krakowa mówią nam legendy o Kraku, smoku wawelskim i Wandzie (może kiedyś je opowiem). Dotyczą czasów, kiedy państwo polskie jeszcze nie istniało.

Historyczne początki miasta wiążą się z istnieniem państwa Wiślan w IX w. Potwierdza to „Żywot św. Metodego”. Dzięki niemu wiemy, że Kraków był już wtedy silnym ośrodkiem politycznym i gospodarczym. Wtedy też zetknął się chrześcijaństwem w obrządku słowiańskiego.

Po raz drugi Kraków wymieniony jest w relacji arabskiego kupca i podróżnika, Ibrahima ibn Jakuba. On też po raz pierwszy używa nazwy Krakwa lub Krakao.

Po krótkim okresie uzależnienia od państwa Wielkomorawskiego, od X wieku Krąków rowija się jako samodzielny ośrodek i prostą drogą zmierza do świetności.

Co wpłynęło na rozwój Krakowa?

Najważniejszym czynnikiem było jego położenie. Leżał na skrzyżowaniu dwóch strych szlaków handlowych. Pierwszy biegł z północy na południe (tzw. szlak bursztynowy), drugi ze wschodu na zachód. W czasach średniowiecza i XVI w. zapewnią miastu świetny rozwój gospodarczy.

Kolejnym istotnym czynnikiem było wzgórze wawelskie. Położone na dużym wzniesieniu i otoczone wodą miało naturalny charakter obronny i dlatego było doskonałym miejscem na siedzibę władcy. U podnóża wzgórza w sposób naturalny rozwijały się wsie, których mieszkańcy świadczyli usługi dla dworu książęcego.

Przyłączenie do Polski

Po krótkim okresie zależności od państwa Wielkomorawskiego, Kraków stał się niezależny i obiektem rywalizacji między państwem polskim a czeskim. Ostatecznie zwyciężył Mieszko I i odtąd dzieje Krakowa na stałe będą związane z historią państwa polskiego. W dokumencie Dagome iudex Mieszko przekazuje Kraków Bolesławowi Chrobremu i oddaje pod opiekę państwa papieskiego.