poniedziałek, 2 maja 2016

KRAKÓW W OKRESIE PIERWSZYCH PIASTÓW

Państwo Wiślan w IX w. popadło w zależność od państwa Wielkomorawskiego, które upadło w 906 r. Zależność przeniosła się na nowopowstałe państwo czeskie. Dopiero pod koniec X w. udało się Mieszkowi przyłączyć te tereny do Polski. W wydanym ok.990 r. dokumencie Dagome iudex (oddanie państwa polskiego pod opiekę papieską) Mieszko nadaje Małopolskę swojemu synowi, Bolesławowi Chrobremu. Nie wiadomo, czy w ten sposób odsuwał go od dziedziczenia, czy wydzielał mu osobne księstwo. Chrobry i tak pokonał przyrodnich braci i zapobiegł podziałowi państwa.

Ani Mieszko I, ani Bolesław Chrobry nie mieli stałej siedziby władcy. Z racji swoich obowiązków przez cały rok objeżdżali różne rejony kraju. Mieli jednak swoje ulubione miejsca, w których przebywali dłużej. Należały do nich Gniezno i Kraków. Z racji ustanowienia w Gnieźnie arcybiskupstwa w 1000 r. uznawane było ono za stolicę Polski. Jego rolę potwierdziła koronacja Bolesława Chrobrego w 1025 r.

Wiemy jednak, że Chrobry chętnie przebywał również w Krakowie. Świadczy o tym choćby fakt fundacji tzw. katedry Chrobrego na terenie wzgórza wawelskiego, powołania biskupstwa w Krakowie w 1000 r. Świadczy to o tym, że w tym czasie Kraków był nie tylko dobrze rozwiniętym ośrodkiem handlowym, ale i ważnym ośrodkiem politycznym.


Gród Kraka był ulubionym miejscem pobytu Mieszka II. Stąd organizował wyprawy na wschód i zachód. Nie znane są losy Krakowa w okresie buntu pogańskiego i antyfeudalnego oraz najazdu czeskiego księcia Brzetysława.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz