Państwo Wiślan w IX w. popadło w zależność od państwa
Wielkomorawskiego, które upadło w 906 r. Zależność przeniosła się na
nowopowstałe państwo czeskie. Dopiero pod koniec X w. udało się Mieszkowi
przyłączyć te tereny do Polski. W wydanym ok.990 r. dokumencie Dagome iudex
(oddanie państwa polskiego pod opiekę papieską) Mieszko nadaje Małopolskę
swojemu synowi, Bolesławowi Chrobremu. Nie wiadomo, czy w ten sposób odsuwał go
od dziedziczenia, czy wydzielał mu osobne księstwo. Chrobry i tak pokonał
przyrodnich braci i zapobiegł podziałowi państwa.
Ani Mieszko I, ani Bolesław Chrobry nie mieli stałej
siedziby władcy. Z racji swoich obowiązków przez cały rok objeżdżali różne
rejony kraju. Mieli jednak swoje ulubione miejsca, w których przebywali dłużej.
Należały do nich Gniezno i Kraków. Z racji ustanowienia w Gnieźnie
arcybiskupstwa w 1000 r. uznawane było ono za stolicę Polski. Jego rolę
potwierdziła koronacja Bolesława Chrobrego w 1025 r.
Wiemy jednak, że Chrobry chętnie przebywał również w
Krakowie. Świadczy o tym choćby fakt fundacji tzw. katedry Chrobrego na terenie
wzgórza wawelskiego, powołania biskupstwa w Krakowie w 1000 r. Świadczy to o
tym, że w tym czasie Kraków był nie tylko dobrze rozwiniętym ośrodkiem
handlowym, ale i ważnym ośrodkiem politycznym.
Gród Kraka był ulubionym miejscem pobytu Mieszka II. Stąd
organizował wyprawy na wschód i zachód. Nie znane są losy Krakowa w okresie
buntu pogańskiego i antyfeudalnego oraz najazdu czeskiego księcia Brzetysława.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz